خب ...
در مورد یک عطر به طرق و زوایا مختلف میشه صحبت کرد.
کلا نظر دوستان برام جالب، قابل تعمق است، پس نظرات را می خوانم.
حتی بعضی مواقع یک نظر ساده ترغیب کننده تهیه دکانت می شود، پس لطفا فکر خود را با دیگران به اشتراک بگذارید.

در مورد این عطر:
از روز اول که آمد بی صبرانه منتظر تست بودم
و خیلی خوشحالم که جناب شیرانی عزیز این عطر مهم سال را موجود کردند.
از بین تمام دکانت هایی که در یک سال اخیر از اینجا تهیه کردم به قطع مهم ترینش برای من این عطر بود.
ظاهراً حتی به قدری مهم بود که در صفحه رسمی اینستاگرام خالق عطر Cecile zarokian دیدم که این عطر برنده جایزه فیفی سال 2022 شده.
با نگاهی به نت های عطر و هرم بویایی، حجم بالایی از نت ها در قلب کار و پایان کار مشاهده می شود.
این نوع از گستردگی و تراکم در عطرهای قدیمی به چشم می خورد، دهه هشتاد و نود میلادی که کمیت عطرها کم بود ولی هر آنچه که بود از نظر کیفیت عالی بود.
خیلی وقت بود این حجم از نت ها و پیچیدگی کار را در عطری ندیده بودم.
در گذر زمان همان طور که صنعت فیلم سازی آب دوغ خیاری شد عطرها نیز آب دوغ خیاری شدند !
این حجم بالای تولیدات در برندهایی که مثل قارچ سبز شدند دیگر تاب و توانی برای عطار باقی نگذاشت که بنشیند و یک سال برای خلق یک اثر وقت بگذارد.
عطرهایی ساده و همه شبیه به هم.
بعضی از عطرها زمانی که تست می کنی واقعا به شعور آدم بر می خورد که دقیقا یک عطر واحد در شیشه های مختلف با بزک دوزک و تبلیغات به مردم قالب می شود.
که معمولا در عطرهای مین استریم و دیزاینری بیشتر دیده می شود.
بدی زیاد عطر تست کردن این است که دیگر هیچ عطری شما را خوشحال نمی کند و به وجد نمی آورد، انگار دنیای زیبای روایح نیز دچار یک نواختی و رنگ پریدگی شده اند.
«زندگی های فله ای»

این عطر ظاهراً خیلی با وسواس و دقت رویش کار شده.
رایحه یکنواختی بدون فراز و نشیب و سر در گمی، به مشام می رسد.
با تمام نت های پیچیده و زیادی که دارد در ماحصل کار یک رایحه واحد و منسجم به مشام می رسد.
که زیاد دچار دگرگونی در مسیر خود نمی شود.
رایحه ای امن که زاویه ندارد و حال حوصله این که بگوید من متفاوت هستم را ندارد.
شاید واژه کلاسیک مناسب این عطر باشد، چون اگر ده سال، بیست سال و یا پنجاه سال دیگر هم بوییده شود و پوشیده شود باز هم از مد نیافتاده و همیشه می تواند یار و همدم خوبی برای صاحبش باشد.
از دیدگاهی این یک حسن است.
از نظر کیفیت بسیار با کیفیت است.
من پنج روز است که آن را تست و بررسی می کنم.
روی پیراهنی که روز اول بر رویش تست کردم هنوز هم بوی خوش آن حس می شود.
واژه بوی خوش خیلی مهم است و بیان گر این است که از مواد و متریال خوبی در ساخت این عطر استفاده شده.
چون خیلی از عطرهای فله ای که این روزها تولید می شوند اگر به زور یک روز دوام آورند ته مایه رایحه که به جا می ماند اصلا خوب و دل نشین نیست.
در مورد بازخورد هم که جز معدود عطرهایی است که من از همه بازخورد خوب گرفتم.
از همسرم، پدر و مادرم، همکاران محل کار، دوستان و ... واقعا برای خودم عجیب و جالب بود که از همه رده سنی و افراد مختلف بازخورد خوبی گرفتم.
نکته خیلی مهم:
اگر عاشق دنیای روایح هستید برای دیگران و به خاطر دیگران عطر نزنید.
مردم آنقدر مهم نیستند که از میل و لذت خود بگذرید و برای دل دیگران بخواهید عطر بزنید (بپوشید).
بازخورد و بازتاب دیگران برای شخص من پشیزی ارزش ندارد، همیشه برای دل خودم و در تنهایی عطر تست کردم و پوشیدم تا با دنیای پر رمز و راز آن بیشتر آشنا شوم.
مردم ما را به سمت سویی می برند که از خود غافل می شویم.
وقتی عطر تست می کنم اکثر مواقع هیچ کس متوجه آن نمی شود و از این بابت خیلی خوشحالم چون حال حوصله نظر پوچ دیگران را ندارم.

پایان کلام:
بین دو عطری که من اخیرا از برند آمواژ تست کردم رویال توباکو و Overture Man Amouage
اورتور را بیشتر می پسندم
اورتور عمق بیشتری دارد
زوایا و حرف های بیشتری برای گفتن دارد
هنوز به خوبی امضای آمواژ در اورتور احساس می شود
شاید آخرین عطر خانه آمواژ باشد که امضا و هویت این برند را با خود بر دوش می کشد.
هر دو خوبند، ولی سلیقه من بیشتر با اورتور است.
من ترجیح میدهم در فصول سرد سال اورتور همراه و همدم من باشد.
عطری تاریک تر که در خلوت کنارت می نشیند و در کنار آتش با هم نوشیدنی می خورید.
نه رویال توباکو که مانند پالتوی پشمی شیکی خودنمایی  می کند تا در یک دور همی شلوغ بخواهد چشم بقیه را در بیاورد...

به جز تنباکو این عطر دو وجه قدرتمند دیگه هم داره؛ یه وجه صمغی و یه وجه وانیلی خوراکی مانند. از شروع تا اواسط کار رایحه صمغی قوی‌یی ازش احساس میشه، بیشتر شبیه اون بوی کندرمانندی هست که تو عطر لاوز فیلیپو سورچینلی یا عطرای مشابهش قبلا دیده بودیم. یه بوی شیرین کافه مانند هم از اول تا آخر وجود داره که تقریبا یادآور Café Chantant نوبیل 1942 که چند سال پیش تیامیتو دستریزشو داشت هست. برای کسایی که دنبال یه عطر صرفا تنباکویی میگردن گزینه چندان مناسبی نیست، اما اگه ترکیب روایح صمغی و خوراکی مانند براتون جذابه امتحانش کنید.

آفتاب داره کم کم غروب می کنه، زیر یک سایه بان در یک صحرای شنی نشستی و رایحه ای که از سوختن تنباکوی قلیان با زغال داغ در فضا پیچیده داره مشامت را قلقلک میده
یک ترکیب استادانه از تنباکو با شیرین بیان که به همراه دوز بالای رازیانه یک حالت گیاهی به خودش گرفته و با حضور برچ تار یک حس داغ و سوخته پیدا کرده ...
کاری که سسیل زاروکیان به خوبی از پسش براومده و لبه های اون رو با شیرینی وانیل و مر و بنزویین گرفته و ترکیب رو بالانس کرده