کاش امروز عطر نمی‌زدم و دوباره به این زیبا نگاه می‌کردم.. اما بنا به تجربه اخیرم می‌نویسم..
ما حدیثِ نفس یا خودگویی (تک گویی) در‌ ادبیات نمایشی داریم که گفتاریه از زبان شخصیت داستان و مرتبط هست به درونیات و تراوشات ذهنیِ خودش.. کوبلِی کان مصداق بارزی‌ست از این شگرد.. مطلقا خودگویی می‌کنه! اگر قرار بود حرفه ای بهش بدیم بی‌شک نویسندگی برازنده‌ش می‌بود.. کسی با تفکرات پیچیده و سیال...
چند وقت پیش رمان کوتاهی خوندم در رابطه با مرد نویسنده‌ ی بیکاری مبتلا به اسکیزوفرنی، با ماجراهای خانوادگیِ بسیار دارک.. عطرِ زندگیِ این مرد میتونست باشه! رز حکمِ همسرش رو داره؛ مدام نگران با چشمانی اشک آلود اما زیبا..مشک با چهره‌ای انیمالیک، چرک، خاکی‌کثیف بیماری‌ ای که تمام این زندگی رو تحت‌شعاع قراره داده، و همه جا هست.. هیچ نتی رو نمیشه به مرد داستان سرایت داد! فردِ مذکور در تاثیر و گیر‌ و دارِ بیماری‌ست و عملا خودش رو از یاد برده!
یک دیاگولی بین زن و مرد بود؛ مرد که مدت ها حمام نرفته بود از زن پرسید: من بو نمی‌دم؟
زن به جای اینکه بهش بگه بوی عرق میدی گفت: بوی‌ جوهر میدی!‌ آدم با هرچیزی که بیشتر سر و کار داشته باشه همون بو رو میده!
مرد گفت: پس تو باید بوی اشک بدی..
اون اپنینگ کوتاه گلدار رو پیوست میدم به تکه ای از داستان که مرد برای گل‌های پژمرده اشک می‌‌ریخت.. اما حتما شنیدید میگن هرچه بیشتر هَم بخوره گندش در میاد.. انقدر ماجرا هم میخوره و بغرنج میشه که به جاهای باریک ختم می‌شه.. مرگِ مرد و سایه ای که تا ابد زن رو همراهی می‌کنه... واقعا مشک عجیب غریبی داره کوبلی کان!
عزیزان بخرید و تماشا کنید این عطر نازنین رو..ببینید چی قراره توی گوشتون زمزمه کنه.. حیفه اگه نشنوید:)