ریفورموله شده و کمی رقیق‌تر از شانسی (چنس) که سالها قبل عطر مورد علاقه یکی از عزیزان من بود اما هنوز اینتگریتی خودش رو حفظ کرده و در این لحظه که دارم درباره ش می نویسم تو راهه که برسه دستم. چند تا فکت جالب که از مقاله ادی (فرگرنتیکا پیج مربوط به همین عطر)  یاد گرفتم رو این جا می نویسم براتون. 
1) تضاد دینامیکی بین گذشته و حال برقراره در شانس که یکی از برجسته ترین نشانه های این زیبایی شناسی مدرن، استفاده از پینک پپر هست. قبل از اینکه شنل این تمپلت مبتکرانه استفاده از پینک پپر رو ارائه بده تنها صد و هفتاد و چهار عطر از پینک پپر استفاده کرده بودن در کامپوزیشن شون و بعدش تا تاریخ درج مقاله چهار هزار و صد و پنج.  الان قطعا بیشتر. 
2) بازخوانی معاصری از ژانر فلورال شیپخ در کوکو مادموازل و شانس وجود داره که نقطه عزیمتی از وجوه انیمالیک، رزینی، گرد و غباری و حالت در هم بر هم بودگی عطرهایی در این ژانر در دهه هشتاد هست، به سمتِ تمیزتر شدن و فِرِش تر شدن . پچولی، یکی از المانهای محوری شانس، پچولی ای هست که رفته تو ماشین لباسشویی و با سیترس های پر تلالو و پر جنب و جوش و گل‌برگهایی که روشون شبنم نشسته همراهی میشه در هارمونی کامل. ( در 2007 دیور در عطر میس دیور شرِی :شِغی، به این تمپلت میوه ها و شکر رو اضافه می کنه)
3) در این عطر مینرال بودگی سالها قبل از اینکه این سبک تبدیل بشه به یک مَکرو ترند (ترند کلان) به وضوح قابل دریافته. فیزی بودن، شور بودن بسیار بسیار خفیف، قلقلکهای پینک پپری و سبزینگی بسیار ظریف 
4) رویکرد معماری عطر کاملا متوازن هست نه تاپ نوت بولدتره که مشتری رو گول بزنه (مثل خیلی از عطرای تام فورد: اینجا یه ذره نظرات خودم رو تزریق کردم با اجزتون) نه هارت نه بیس. ما یه استحاله شاعرانه رو داریم در فرآیندِ گذاری که در این عطر داره حس میشه.  انگار تمام نت ها و آکوردها رو گذاشته باشیم توی کفه ترازویی که متعلق به زیبایی شناسی گذشته ست که بر اساس توازن کار می‌کنه. 
این عطر شورومِ یک گلفروشی هست در صبح که مملو از شکوفه ها و ساقه هاشونه. هوایی که در جریانه، هوای خنکیه که در عین حال مرطوبه و باعث میشه بوی خاک مرطوب و شیطونی فلفل صورتی و گرده های گل و موسکِ آکواتیک و گرَسی  در معیت گل‌برگ‌های  تازه بیشتر هایلایت بشن. 

ُچت زدم تمام اینا رو باید زیر اون یکی شانس یا چنس می نوشتم این ا دو توالته که اصلا تستش نکردم.